بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند                 تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده‌ای                ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم

پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد                   گو باده صاف کن که به عذر ایستاده‌ایم

کار از تو می‌رود مددی ای دلیل راه                   کانصاف می‌دهیم و ز راه اوفتاده‌ایم

چون لاله می مبین و قدح در میان کار              این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم